Mozart

Eigenlijk houd ik niet van Mozart. Maar omdat klassieke muziek hier een zeldzaamheid is hadden we geen keuze en togen Tamara en ik vrijdagavond naar de Fortkerk om ons te laven aan dit Curaçaos unicum.

We waren laat en moesten genoegen nemen met balkonplaatsen. Vlak tegen het plafond was het snikheet en de kerkbanken waren volgens de gewoonte in 1769 van Calvinistische snit. Dat wil zeggen: ze breed als een vensterbank en zo hard als graniet. Hoewel met deze soberheid vermoedelijk beoogd werd de toenmalige kerkgangers bij de les te houden kon ik niet anders concluderen dan dat tijdens de uitvoering mijn aandacht van de Weense klanken steeds afgleed naar mijn beproefd zitvlees.

Gelukkig viel er genoeg te zien. Om het feest luister bij te zetten had een kaaskop zich opgetuigd als Wolfgang. Met witte pruik, knickerbocker en gewapend met een (bij-tijd-en-wijle functionerende) microfoon openende hij de avond door op belerende toon doodvermoeiende verhalen over het leven van de genius te spuien. Nog voordat Tamara van de hitte ‘out’ ging kwamen gelukkig de instrumenten te voorschijn. De spits op muzikaal gebied werd afgebeten door een volgens de organisatie “zeer getalenteerde” jonge dame. Hoewel al snel duidelijk werd dat haar talenten niet op muziekaal terrein lagen waren de pianoklanken na het heropvoedingsbetoog hoe dan ook een welkome verademing. Bovendien, wat is er mooier dan verkrampte kindergezichtjes die bij iedere gemiste noot opnieuw van kleur verschieten?

Na het kinderconcert waren we er getuigen van hoe Mozart ondermeer vertolkt werd door een Saxofoon-bandje en hoe een klarinetspeler voor het eerst van zijn leven voor publiek optrad. Wanhopig en met bevende hand probeerde hij bij het omslaan van de bladzijden de nieuwe pagina met een knijper vast te zetten. De ventilator die zijn bezwete hoofd had moeten verkoelen stond echter te laag afgesteld en maakte zijn bundel muziekpapier tot een dwarrelende wolk herfstbladeren.

Nadat nog een viertal muzikanten blijk van onkunde had gegeven zou volgens het programmaboekje de avond erop zitten. Tamara, die eruit zag alsof ze een week in de sauna had doorgebracht, lachte gelukkig. Te vroeg helaas, want de organisatie had het onzalige plan opgevat om ter afsluiting van de avond met de zaal enkele canons ten gehore te brengen. En zo kwam het dat ik voor de tweede keer in 10 dagen tijd, samen met mijn onafscheidelijke, de mussen van het dak mocht zingen. Haleluja!