Breaking the Waves

Als ik voorover buig stroomt het zeewater uit m’n neus en m’n linker pols vertoont een lelijke jaap. Ja je moet er wat voor overhebben om indruk te maken op de thuisblijvers. Na Hawaï is Barbados, de beste windsurfspot op aarde en omdat ik de stellige indruk had dat ik mijn mannetje wel zou staan in de golven koos ik vanochtend vanaf Silver Sands het ruime sop.

“Sir you know how to ride them?” vroegen ze bij bij Club Mistral. Leer mij kennen! Vanaf mijn vijftiende doe ik aan windsurfen dus die trage oceaanrollers kan ik wel ‘handelen’. Nadat mijn rug door de zorgzame handen van een Duitse Beach Babe met factor 50 was ingesmeerd liep ik het strand op. Ik was niet de enige, en ontwaarde ik daar niet toevallig Brain Talma de voormalige wereldkampioen waveriding? “Son you bedda gi mi di threesixtie” sommeerde hij me in vol Bajan. Nu zal jou de betekenis van die woorden weinig zeggen maar mij was volkomen duidelijk dat ik een salto mortale diende uit te voeren.

Terwijl ik schuchter mompelde dat dit ‘beyond my capacity’ zou zijn zonk de moed me in de schoenen. Van een afstandje leken de golven aanzienlijk minder dan vanaf het strand maar om niet de geschiedenis in te gaan als de grootste surfloser van het eiland stortte ik me met de moed der wanhoop in de zee. Tot mijn grote verassing kwam ik in één keer langs de eerste brandingrij en terwijl ik meewarig door de locals werd nagekeken hervond ik een sprankje zelfvertrouwen. Totdat ik bij de reef kwam, zo’n 300 meter buitengaats…

Tussen Barbados en Afrika bevindt zich niets dan 6000 km Atlantische Oceaan en de tropische stormen die daar razen brengen de watermassa’s tot masthoge golven in beweging. Deze breken in ondiep water en als meest oostelijke eiland van de Cariben is dat op Barbados als eerste. Als surfverslaafde tiener keek ik op de tv graag naar Eurosurf en fantaseerde dan hoe ik zelf eens de monstergolven zou mogen bereiden. Maar nu het moment daar was ontbrak iets wat toen wel aanwezig was: de veilige omgeving van thuis…

Veel tijd om daarbij stil te staan had ik niet want met oorverdovend geweld klapte naast me de eerste watermuur dicht. De lucht die hierdoor verplaatst werd veroorzaakte een fluitende waternevel die me het zicht bijna ontnam, maar de tweede zag ik gelukkig naderen. Ook wist ik dat er geen weg terug meer was en me niets anders te doen stond de golf te raken voor die zou breken. Ik trok mijn zeil dicht zodat de wind me kon voortjagen over het water dat wit gekleurd was van het bruisende schuim. Vanuit de diepte van de oceaan bouwde zich voor mij een waterwal op die ik nooit eerder in mijn leven had mogen aanschouwen.

Het was erop of eronder. Maar ik ging erover. Terwijl mijn voorwaartse snelheid werd omgezet in een verticale lancering hoorde ik onder mij de oceaanroller met donderend geweld breken. Als een neergeschoten vogel dwarrelde ik naar beneden en kwam in diep blauw water terecht: godzijdank, ik was veilig. Mijn terugtocht zal ik je besparen en terwijl ik me op het strand afvroeg of ik nog wel geschikt ben voor dit soort vermaak zag ik Brain de three sixty rijden. Tja, je hebt winners en losers en afgaand op mijn kwetsuren behoort ik tot het laatste slag…