Een schone zaak

Met bedroefd hart tref ik de voorbereidingen voor de terugreis. De tickets zijn omgeboekt en gisteren heb ik de auto verkocht aan Nick, een negentienjarige Brabantse kok-in-opleiding. Nick wilde een auto met voldoende power en omdat onze een-op-zes-rijdende wagen dat niet ontzegd kan worden kwam hij een proefrit maken. Hij was mijn enige kijker en bood hetzelfde bedrag als wat ik betaald had zodat de deal direct gesloten werd. Maar met een handdruk ben je er hier nog niet...

Op Curacao bestaat het overschrijven van een auto uit een warrig proces van stempels halen en leges betalen bij verschillende, over de stad verspreid liggende, instanties. De eerste stempel haal je bij de belastingdienst en om 8 uur ’s ochtends waren we dan ook daar te vinden, wachtend in een rij waar ze in het oude Rusland nog een puntje aan hadden kunnen zuigen.

De dienst heeft een reputatie op het gebied van service maar deze dag was extra rampzalig omdat uitgerekend nu de termijn voor het betalen van de wegenbelasting 2007 verlopen was. Deze belasting moet op Curacao a contant worden afgerekend (op het eiland is nauwelijks giraal verkeer; cheques en cash zijn gangbare vormen van transacties) en naar goed Antilliaans gebruik wachten de meeste van de 50.000 Curacaose autobezitters hiermee tot de deadline verlopen is. Met alle gevolgen van dien.

Wonderwel hadden we nog voor het middaguur onze stempel te pakken en begaven ons richting het Keuringslokaal, aan de andere kant van de stad, om het APK-formulier op Nick’s naam te zetten. De rij was lang niet zo groot als bij de belastingdienst maar het viel wel op dat geregeld personen geholpen werden die veel later dan wij een nummertje hadden getrokken. Bovendien bleek, door de verwarring rondom het voorlaten van de vrienden van de dienstdoende ambtenaar, dat ons nummertje was overgeslagen. Het advies om dan maar een nieuw nummertje te trekken leek ons na anderhalf uur wachten wat al te gortig en na enig aandringen kregen we een APK ambtenaar te spreken.

De man oogde niet ouder dan een eind in de veertig maar wekte de stellige indruk een cursus klantbejegening in de Sovjetunie van Stalin gevolgd te hebben. Op barse toon werd ons verweten dat we tussentijds de wachtkamer zouden hebben verlaten, dat het daardoor onze eigen rotschuld was dat we ons nummer gemist hadden, dat we daardoor niet zouden worden geholpen en dat vuige voordringer niet welkom waren op Curacao.

Toen we verzekerden dat we geen moment van de wachtbank geweken waren, was de ambtenaar van mening dat het bestempelde formulier niet goed was ingevuld zodat een nieuwe gehaald moest worden bij de belastingdienst. De overheidsdienaar snauwde ons daarbij toe niet mee te willen werken aan ‘fraude en corruptie’ en nam het ons ‘zeer kwalijk’ hem daartoe aan te zetten door verkeerde papieren te overleggen. Tot mijn schaamte verloor ik toen mijn zelfbeheersing maar vreemd genoeg stonden we toen wel tien minuten later met de benodigde spullen buiten.

Na de APK kwam de verzekering en na de verzekering kwam weer de belastingdienst waar ons niets anders te doen stond dan lijdzaam aan te sluiten in de ons zo vertrouwde rij.

Van de twintig loketten waren er nu twee geopend maar de gesloten loketten bleken wel bemand. En terwijl ik zag hoe de daarin aanwezige belastingmedewerkers naar huis telefoneerden en op geoefende wijze patience speelden, maakte ik een Hollandsch rekensommetje: op dit moment staan met mij 100 mensen 2 uur in de rij. Het belastingkantoor is 8 uur per dag open wat betekent dat dagelijks vier van dergelijke rijen worden weggewerkt. Bij elkaar opgeteld levert dat per dag 800 verloren uren op. Oftewel, 100 arbeidsdagen worden dagelijks verspild aan wachten in de hal van de Curacoase belastingdienst. En dat is per jaar niet minder dan 30.000 arbeidsdagen: meer dan genoeg om de tempel van Salomon te herbouwen!

Ja, geduld is een schone zaak in de Nederlandse Antillen...