Anguilla's best kept secret

Iedere natie kent zo zijn eigen mythische leugens, die haar, althans in eigen ogen, een groots en meeslepend verleden verschaffen. Nederlanders geloven bijvoorbeeld heilig dat zij de mensenrechten uitgevonden hebben en sinds mensenheugenis deze wereldwijd verdedigden. Dat de “politionele acties” –die alleen in Nederland niet met de term ‘koloniale oorlog’ worden aangeduid- zo’n 150.000 Indonesiërs het leven kostten, gelooft de Hollander dan ook niet vanwege het simpele feit dat het totnogtoe niet noodzakelijk werd geacht deze episode in het voortgezet onderwijs genuanceerd te belichten. En ook de zwarte bladzijden van de Nederlandse geschiedenis waarop de slavenhandel beschreven staat, zijn subtiel weggelaten uit ons collectief geheugen.

Daar waar de Dutchman zich doorgaans onterecht laat voorstaan op zijn humanistische verdiensten, ontleent de Anguilliaan zijn nationale trots onterecht aan de gedachte dat zijn eiland ‘the best kept secret of the Caribbean’ is. Dankzij de gelikte reclamefolders over dit eiland heb ik nooit getwijfeld aan de waarheid van deze gedachte tot ik op 15 januari samen met Tamara voet aan wal te zette. (De Britten hebben op Anguilla een stevige vinger in de bestuurlijke pap en omdat de Nederlandse regering vol afgunst kijkt naar het gemak waarmee de Engelsen de lokale politiek “schoon” houden werd ik op pad gestuurd om het neo-koloniale kunstje af te kijken).

Het eerste wat opvalt wanneer je op Anguilla de loopblank afloopt, is dat er werkelijk geen ene moer te beleven valt. Slechts stuikgewas en protserige hotels zo ver het oog reikt. Het tweede dat opvalt is dat alles wat je aanraakt tenminste 100 dollar kost, ongeacht of het een blikje Cola is of een ansichtkaart. Onze dollardans begon direct bij het hotel. Hoewel onze accommodatie met 170 per nacht nog bestempeld werd als aan absoluut koopje -in de omgebouwde bezemkast zaten natuurlijk geen ramen en het water, vanzelfsprekend alleen koud, kwam drupsgewijs uit de kraan – sloeg de schrik ons om het hart toen we voor een opgeleukte tosti 45 dollar per persoon konden afrekenen.

In de supermarkt heerste dezelfde roversmentaliteit. Zonder blikken of blozen vroeg de lokale middenstand 10 dollar voor een pak melk en bleken suikerklontjes hetzelfde bedrag te doen.

Het kon echter nog erger, bleek snel. Veel restaurants op Anguilla vermelden namelijk geen prijzen bij het menu omdat de klanten dat niet op prijs stellen. Na de maaltijd wordt discreet om de VISA verzocht en eenmaal thuis kun je op je afschrift zien dat een dineetje op Scilly Island toch al gauw zo’n 500 dollar kost.

Het zal Bill Cosby, die er zijn tweede huis heeft, of de Clinton familie die de dag voor onze komst met privé jet juist het eiland verliet een zorg zijn, maar wij vroegen ons af hoe in godsnaam de locals zich hier een leven konden veroorloven. Het antwoord op die vraag was heel eenvoudig: “we are not stupid!” Boodschappen doen de eilandbewoners gewoon in het nabijgelegen Sint Maarten en in hun eigen horecagelegenheden gelden voor hen lokale prijzen. Maar als je ze vraagt waarom in godsnaam de toeristen wel bereid zijn zo onfatsoenlijk veel neer te leggen voor een paar witte stranden, gebeurt er iets wonderlijks met de Anguilliaan. Zijn blik richt zich op het oneindige en terwijl zijn gelaat een paradijselijke uitdrukking aanneemt, zal hij mompelen: “that’s the best kept secret of the Caribbean…”