Karakter

Op de website www.viavia.net bood Klaas een pick-up truck te koop aan en vorige week maandag had ik ´m aan de lijn voor een afspraak. Klaas was een echte Rotterdammer die in Nederland niets meer te verliezen had en drie jaar geleden met een spaarpotje en een gezonde dosis optimisme naar de West was afgereisd.

Tot op heden heeft hij geen verblijfsvergunning. Bij de betreffende Eilandsdienst waar hij deze moet aanvragen geldt namelijk de regel dat mannen en vrouwen "beschaafd" gekleed dienen te gaan en Klaas’ bermuda en Hawaï-shirt werden niet geaccepteerd. “Als die meiden met minirokjes wel naar binnen mogen en ik niet dan hoef ik geen vergunning.”

Nu zijn vergunningen ook niet strikt noodzakelijk op het eiland. Go with the flow heet dat en ook Klaas kende het spel. Aan studenten verhuurde hij kamertjes en om wat meer privacy te creëren en chollers buiten te houden was hij enige maanden geleden begonnen een muur te metselen aan de voorkant van zijn complexje. Voordat de klus geklaard was meldde zich echter een ambtenaar van bouwtoezicht die hem sommeerde de activiteiten te staken. De muur was hoger dan 1,5m en daarvoor moest een vergunning worden aangevraagd die, zo werd Klaas verzekerd nooit aan hem zou worden afgegeven. De Rotterdammer, niet voor een kleintje vervaard, adviseerde hem de politie er bij te halen. Maar omdat beiden wisten dat die niet zouden komen deed de dienaar van de wet een tegenvoorstel: “Als jij nu even de lege tank van mijn auto vult dan maak ik met terugwerkende kracht de bouwaanvraag in orde.” Dit leek Klaas een redelijke deal. “Die gasten zijn door en door corrupt, te lui om te werken en als het zo moet dan moet het maar zo”. Op mijn vraag of hij op deze manier niet corruptie in de hand werkte kreeg ik een antwoord waarvan ik de logica niet kon volgen maar dat kort samengevat neerkwam op ´nee´.

Klaas sprak geen Papiamentu. “Papiamentu is geen taal. Die gasten hier hebben zelf wat gebrabbel bedacht en daar doe ik dus niet aan mee.” ´s Lands wijs s´lands eer ging ook niet op want ze kunnen toch gewoon Nederlands spreken, was de redenatie. En dat “gezeur” over de slavernij was al helemaal niet aan hem besteed. “Dat is godverdomme drie honderd jaar geleden. Wij lopen nu toch ook niet meer te lullen over de tachtigjarige oorlog? Die gasten moeten gewoon eens leren werken.”

Ook voor het strafstelsel op de Nederlandse Antillen had hij geen goed woord over. Lijfstraffen zouden volgens hem veel effectiever zijn voor de gemiddelde Antilliaan dan detentie omdat de laatste vorm van berechting nauwelijks indruk achter laat. Hij juichte daarom de particuliere initiatieven toe waarbinnen buurtbewoners chollers bij tijd en wijle ongenadig hard afranselden en waarvan bekend was dat het er toe leidde dat de drugsverslaafden die buurt, althans voor een tijdje, links lieten liggen. Zelf had hij gelukkig nog maar één keer geweld hoeven te gebruiken vertelde hij en soms ging het hem ook echt te ver. Vooral die ene keer dat hij getuige was van het politieoptreden waarbij een jongen van rond de 18 voor het stelen van bouwmateriaal de auto in en uit geslagen werd. De geboeide dief kon zich niet verweren en viel uiteindelijk bewusteloos neer. Zijn ingezonden brief over dit incident werd, volgens hem, uiteindelijk op de redactie van de krant geweigerd omdat het teveel politieke stof zou doen opwaaien.

In Klaas’s leven scheen de tropische zon gelukkig volop. Hij had in Nederland een website waarmee hij auto-onderdelen verkocht en dat leverde hem maandelijks zo’n 1.500 euro op. Schoon aan de haak wel te verstaan. Veel er naast hoefde hij daarom niet te doen zodat hij na 45 jaar werken zich kon overgeven aan de Caribische geneugten. Deze geneugten bestonden voor een belangrijk deel uit vrouwen en uit zijn verhalen maakte ik op dat hij ondanks zijn 61 jaren nog goed in de markt lag. Het bewijs werd niet veel later geleverd toen ik kennismaakte met een Afro-Caribische schone van begin 30 die zijn ex-vriendin bleek te zijn. En later op de dag, toen we samen een broodje aten bij een snack, gaf hij ook nog een demonstratie van hoe hij “de meisjes” wist in te palmen. Hoe hij het flikte weet ik niet maar in no-time was hij in gesprek met een van de vrouwelijke bezoekers van het etablissement en ging het over het geven en krijgen van massages. Terwijl Klaas al zijn charmes in de strijd gooide lurkte ik nog wat aan mijn blikje Sprite en bestudeerde aandachtig de playboy kalender van 2003 die de eetgelegenheid de uitstraling gaf van een Hollandse garage…