The inconvenient truth

Tamara en ik hebben besloten eventjes niet naar Al Gore’s film te gaan. Sinds gisteren zijn we namelijk in het bezit van een Chevrolet pick-up met een 4,3 liter motor. Zeg maar het vermogen van drie gemiddelde Nederlandse auto’s. Hij rijdt 1 op 7; super wel te verstaan.

We waren echter niet de enige die zich zorgen maakte om het energiegebruik want rond een uur of 12 hield de stroomfabriek ermee op en kwam Curaçao zonder elektriciteit te zitten. Overdag leverde dat nog leuke taferelen op bij kruispunten. Na het uitvallen van de stoplichten had niet rechts voorrang maar degene met de grootste auto. En omdat de autogrootte kennelijk een betwistbare maat is kwam ik volkomen vast te staan op de ring.

s’Avonds hadden Tamara en ik tropische romantiek. Terwijl in onze wijk her en der de alarminstallaties blijk gaven van hun ongenoegen met de stroomuitval genoten wij met kaarslicht van vuurvliegjes die tegen de nachtlucht in voodoo tekens hun mysterieuze dans uitvoerden.

Tamara’s buik begint al dik te worden en in de zwangerschapsbijbel lazen we dat zwangere vrouwen het snel warm hebben. Dat kwaaltje konden we goed bestrijden met de airco in onze slaapkamer maar vanwege de elektriciteit ontkwamen we vannacht niet aan zweterige taferelen. Ondanks de onvermoeide zanggeluiden van onze trouwe musquito vrienden vielen we in slaap en toen om 4 uur vanochtend de lichten en ventilatoren aansprongen wisten we dat de Acqualectra de situatie weer onder controle had.