Caribean blues

De man op de radio sprak geëmotioneerd. Ik versta geen Papiaments maar de woorden kolonialismus, autonomia en nos pueblo spraken boekdelen. De Nederlandse ontdekkingreizen naar de West en de Hollandse ontginning van de Caribische Koninkrijksdelen hebben in de Antilliaanse samenleving sporen getrokken die vooralsnog onuitwisbaar zijn. Voor Europese Nederlanders is daar niet goed een beeld van te krijgen totdat ze een tijdje op het eiland zijn en merken dat de scheidslijnen uit de slaventijd feitelijk nog steeds de maatschappij verdelen.

Veel tijd om me in deze Antilliaanse kwestie te verdiepen had ik niet. De auto die we de dag ervoor gehuurd had deed niet wat hij moest doen: rijden. De motor sloeg constant af, en met de motor de rembekrachtiging. Dat laatste was vervelend omdat de ringweg van Willemstad af en toe stijl naar beneden duikt en ruige medeweggebruikers kent. Nog voor de zware basstem op de radio uitgesproken was over het onrecht in deze wereld, reed ik de wagen het terrein van het verhuurbedrijf op. Een blonde meid van het type ‘bulldozer’ riep de monteur erbij. Vanuit het geairconditionde kantoortje zag ik hoe hij zich zwetend over het inwendige van de motor boog en daar poogde het onmogelijke mogelijk te maken. “Als het probleem niet verholpen was moest ik maar terugkomen.”

Het tweede punt op mijn things-to-do-lijstje van de dag was het regelen van een eigen mobielnummer. In Salina was ik daarvoor ‘s ochtends langs geweest bij Babas Electronica maar veel verder was ik er niet gekomen dan dat er twee netwerken op het eiland zijn en dat zij slechts voor één daarvan simkaarten verkochten. Bovendien struikelde ik er over de ongemakkelijkheden van het culturele verschil tussen Nederlanders en Antillianen. Ik had moeite de dame die mij te woord stond goed te verstaan zodat ik steeds om verheldering moest vragen. Maar het stellen van vragen naar aanleiding van een reeds gegeven toelichting lijkt hier soms te worden ervaren als een verwijt dat de uitleg niet goed is gegeven. En dat door een Makamba! Nadat ik haar uiteindelijk bedankte voor de informatie keek ze me opgelucht de winkel uit.

Van de bulldozer bij het verhuurbedrijf had ik ondertussen begrepen dat ik van de twee netwerken UTS moest hebben: veel beter bereik. Toen ik in Santa Rosa het kantoor van de provider binnenstapte ging een schok van herkenning door mij heen. Met 14 loketten en een digitaal gestuurd nummerverwijssysteem waande ik me even op stadsdeelkantoor Zeeburg. Lang kon ik me echter niet overgeven aan deze déjà vu want er diende een nummer getrokken te worden. Dit was minder eenvoudig dan het leek. Er waren namelijk drie soorten waarbij mijn product –de aanschaf van een simkaart- zowel bij nummersoort ‘B’ als ‘C’ genoemd werd. Op goed geluk koos ik ‘C’ wat na een kwartier wachten een verkeerde keuze bleek en ik weer plaats kon nemen met een B nummer.

De Antilliaanse efficiëntie is ondoorgrondelijk. Nadat ik uiteindelijk bij loket 6 een simkaart had aangeschaft moest ik bij loket 7 afrekenen en het betaalbewijs bij loket 6 afgeven. Ongetwijfeld ligt aan deze vorm van arbeidsdeling een geavanceerd plan ten grondslag, maar omdat de twee dames die de loketten bevrouwden fysiek gezien naast elkaar zaten, ontging mij deze. Never mind, tijd kent een andere dimensie op de Antillen en in die dimensie moet je je zo snel mogelijk begeven anders word je gestresst. Of het kwam door het feit dat ik nog niet volledig in deze dimensie ingeleefd was is onduidelijk maar ik kreeg stress toen de auto midden op het kruispunt van de Santa Rosaweg opnieuw afsloeg. Het onmogelijke was helaas toch niet mogelijk gebleken en 10 minuten later eiste ik bij verhuurder een nieuwe auto. Op naar het strand voor een welverdiende afkoeling…


15 oktober
Jurassic Park is geen fictie maar berust op feiten, zei het dat de prehistorische gedrochten wat groot in beeld gebracht zijn. Vanochtend toen ik de tuin voor ons huisje instapte keken 6 paar drakenogen mij ontstelt aan. Iguana’s heten deze reusachtige hagedissen die overigens enger ogen dan ze werkelijk zijn want ze schijnen uitsluitend vruchten te eten. De reptielenfamilie woont tussen ons plafond en het puntdak. s’Nachts horen we zo met elkaar dollen en als je half slaapt lijkt het of een inbreker naar beneden komt. De kans op inbraak is bij ons overigens niet geheel verwaarloosbaar. Er is weliswaar een alarmsysteem maar omdat de deur van de slaapkamer niet goed sluit gaat het direct af wanneer we het inschakelen. Een beetje vervelend is dat wel want hier op Curaçao heeft iedereen óf een systeem óf tralies voor alle ramen en deuren; wij hebben op dit moment nog geen van beiden. Morgen (op de dag des Heren!) komt er een swo (fonetisch) trachten het euvel te verhelpen maar garantie dat het lukt is er niet want eerdere pogingen deze weken bleven vruchteloos.