Wereldverbeteraars

We gaan met z’n allen naar de haaien dat staat vast! Maar om dat moment toch vooral na mijn dood te laten plaatsvinden doe ik er nu alles aan om het milieu te sparen. Zo koop ik biologische melk in de supermarkt en droog ik mij tijdens een hotelverblijf zonder problemen tweemaal met dezelfde handdoek.

En ik doe meer. Tijdens ons laatste verblijf op Saba koos ik er bijvoorbeeld voor niet in een gewoon hotel te overnachten maar een huisje te boeken in Rendezvous Ecolodge. Even helemaal tot jezelf komen en tegelijkertijd je steentje bijdragen aan een betere wereld: zo hoort het!

Als ik zeg Eco dan bedoel ik ook Eco. In ons onderkomen werd de regen voor drinkwater opgevangen en om warm te douchen hoefde je alleen maar een zwarte jerrycan een dagje in de zon te zetten. Stroom kwam van het zonnepaneel op het dak en Eco-voedsel kon je in het dorp kopen, zo’n 10 minuten met de taxi bergafwaarts.

Voor de gastronomisch ingestelde bezoeker had het complex zelfs een Eco-restaurant. De groenten kwamen uit de eigen moestuin die bemest werd met de inhoud van de Bio-toiletten van de gastverblijven. En omdat het vlees om de dag vers ingevlogen werd vanuit Sint Maarten kon de inwendige mens volledig aan zijn trekken komen in Rendezvous.

Jammer genoeg ondermijnen zwangere vrouwen de Eco-beginselen. Het geklaag van Tamara begon meteen toen bleek dat het door ons geboekte huisje alleen te bereiken was via een nauw rotspad dat steil omhoog slingerde. In plaats van te genieten van de frisse bergwind ergerde ze zich groen aan al het geklauter dat haar ‘een stijgerende baarmoeder’ gaf en aan de duisternis waarin we avonds langs het ravijn op de tast onze weg moesten vinden – vanwege energiebesparende overwegingen was verlichting op het terrein afwezig. Ook het water was niet naar wens van mevrouw: de bruine kleur stond haar niet aan en de kleine larfjes die erin rondzwommen vond ze vies.

Na de zoveelste klaagzang over het “Spartaanse karakter” van deze bijzondere plek had ze zich uiteindelijk na twee dagen ingebeeld dat ze een voedelsvergiftiging had opgelopen en vond het nodig de nacht brakend boven het Bio-toilet door te brengen. De maat was vol en er zat niets anders op dan af te druipen naar het nabijgelegen dorpje Windwardside.

De resterende dagen in het Hotel Scoutsplace waren ondanks alles nog best gezellig. Maar toen ik op de terugvlucht richting Sint Eustatius constateerde dat we de enige passagiers waren in het vliegtuig, werd ik gewoon moedeloos. “Kon zo’n luchtvaartmaatschappij niet fatsoenlijk die kist volplannen? Wat een verspilling!”

Zwangere vrouwen en luchtvaartmaatschappijen maken het de Eco-tourist simpelweg onmogelijk zijn heilzame werk te verrichten...